Memoirs of the Iu Mien

“คุณเคยรู้สึกว่าตัวเองหลุดไปอยู่ ณ สถานที่ซึ่งกาลเวลาถูกหยุดเอาไว้เมื่อครั้งอดีตไหม?” สายหมอกหนาวในตอนเช้ามืด เสียงปี่ แตรเขาควาย และฉาบจากขบวนแห่เจ้าสาวดังก้อง ขับส่งบรรยากาศในพิธีให้ดูเข้มขลัง ทำเอาผมนึกว่าตัวเองหลงไปอยู่ในภาพฝันของหนังสือโบราณสักเล่ม

ขณะนี้ผมอยู่ในพิธีแต่งงานของชนเผ่าอิ้วเมี่ยน กลุ่มชาติพันธุ์เก่าแก่ซึ่งอพยพหนีสงครามจากจีน มาพึ่งพิงอาศัยอยู่บนยอดดอยในแผ่นดินไทย

วันนี้เป็นงานแต่งงานของหญิงสาวชนเผ่าอิ้วเมี่ยนแห่งบ้านผาเดื่อ หมู่บ้านแห่งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ถูกรบกวนจากการเปลี่ยนแปลงของกาลเวลาเท่าไรนัก พิธีกรรมการส่งตัวเจ้าสาวยังคงขนบธรรมเนียมเดิมเหมือนเมื่อครั้งนานมา อันเป็นภาพที่ปัจจุบันหาดูได้ยากเต็มที

การได้มาอยู่ท่ามกลางวิถีชีวิตแห่งอิ้วเมี่ยน ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความมีน้ำใจของผู้คนอันบริสุทธิ์ ความเคารพและไม่ลืมรากเหง้า อันส่งผลให้เรามีอัตลักษณ์เป็นตัวตนอยู่ในปัจจุบัน ความรักในวัฒนธรรมประเพณีที่สืบทอดกันต่อๆ มาของตนเอง ทั้งจากภูมิปัญญาดั้งเดิมของชาติพันธุ์ ทั้งอิทธิพลของจีนถิ่นที่อยู่อาศัยดั้งเดิมและทั้งประเทศที่เดินทางผ่านมาถูกรวมเข้าด้วยกัน แต่สิ่งที่ส่งอิทธิพลต่อพวกเขาอย่างเด่นชัดอีกสองเรื่องสำคัญก็คือ เรื่องของการเดินทางอพยพย้ายถิ่น และเรื่องของการใช้ชีวิตในพื้นที่ป่าเขาลำเนาไพร ห้องเรียนห้องใหญ่ในธรรมชาติ ที่หล่อหลอมชีวิตของพวกเขาให้มีลักษณะพิเศษเฉพาะ จนเป็นอย่างที่เห็นกันในปัจจุบัน